„Dofinansowano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Kultura w
sieci”
W projekcie „Portrety beznadziejne – spektakl usieciowiony” wracamy do koncepcji spektaklu z 2017 roku i wzbogacamy jego narrację możliwościami płynącymi z nowego medium jakim jest wideo. Nie będzie to tylko rejestracja spektaklu, a poetycki reportaż, który przeniesie kluczowe fragmenty „Portretów” w nową przestrzeń i kontekst. To nadal opowieść o procesie definiowania siebie wobec społeczeństwa, ale głównie wobec własnych filtrów, kształtujących autoportret.
Na tak wczesnym etapie pracy chcemy uwzględnić widzów w procesie twórczym: dać odbiorcom możliwość zajrzenia poza scenę, towarzyszenia w wysiłku, głębszego zaangażowania w projekt i jego zrozumienia. Dlatego będziemy publikować fragmenty robocze z pracy nad projektem, informując jakie stawia przed nami pytania i problemy, oraz jak próbujemy im sprostać.
Ponadto chcemy dać widzom moc sprawczą, dlatego zachęcamy was do rozmowy, zadawania pytań związanych z procesem twórczym, a także włączenie się w niego poprzez wyrażanie swojej opinii na poruszane przez nas tematy. Pojawią się posty dedykowane tym interakcjom.
Będzie to analiza przypadku, w którym widzowie mają szansę na przyjrzenie się swojemu portretowi oraz zainspirowania twórców. Włączamy was tym samym do wglądu w pracę twórczą i poznanie pełniejszego portretu artystów.
„Portrety beznadziejne ” [reenactment] w formie videoartu/reportażu będzie opowieścią każdą, portretu realistycznego, idealnego, imaginalnego, pamięciowego, oficjalnego, zbiorowego, pojedynczego, beznadziejnego, ludzkiego.
